29 Nisan 2009 Çarşamba

OKUMAYIN ANLAMAZSINIZ!

HAŞİN BİR RÜZGAR VAR AĞACIN KOLLARI İLE BANA VURUYOR,
DALLARIMI KIRIYOR.
CADDENİN İTLERİ SOKAK LAMBASINA ULUYOR.
YÜZÜMDE ÇİZGİSEL BİR DANSIN, UMUT KIRICI AYNASI,
BANA BAKTIĞINDA GÖRDÜĞÜN SENİM!

LAVLARIMI PÜSKÜRTÜYORUM AZ SONRA
VE YİTİRDİĞİMİZ ÖLÜLERİN NAAŞLARINI…
YAZGISAL MELANKOLİK BİR BESTEDE ANILIYORLAR.

YÜZÜMDE ÇİZGİSEL BİR YARIŞIN FİNİŞİ,
BANA VARDIĞINDA BİTEN SENSİN!
ISLIKLARIM ŞEYTANLARI UYKUSUNDAN UYANDIRIKEN,
İNLİYEN MELEKLERİME, İÇİRDİĞİM KANIM KADAR KIRMIZIYIM,
SAVAŞTAN SONRAKİ VİRANE ŞEHİR BENİM!
KIRKIK AYNALARDA GÖRDÜĞÜN BENİM!
ÇIĞLIK ÇIĞLIĞA ULUDUĞUN ULU BENİM!
LAVLARIM ACILARIM,HİÇ BİR ZAMAN TENİNİ YAKAMDIĞIM,
ACILAR İÇİNDE İNLE AŞK BİR LANETSE,
YİTİRDİĞİM ÖLÜLERİN TOPRAĞI BENİM,
MEZAR TAŞLARINDA YAZANSA SENİN İSMİN!

2 yorum:

şiirler dedi ki...

yazan'ın verdiği ile okyanın anladığı farklı şeylerdir. bu daha da güzeldir..

zehr-i aysun-i dedi ki...

pekala katılıyorum!
yazana verdiğini yazar söylemedikçe kimse bilemeyecektir! işte bu da yazarın içten içe duyduğu hazdır,gizdir :)